New York ligt niet zo ver van Antwerpen. Miljoenen gingen aan boord van de Red Star Line op de Rijnkaai, Antwerpen was de laatste halte, een voorstad van Manhattan. Later kwamen de Amerikanen terug, eerst als bevrijders, daarna als toerist, en ook als musicus, zoals Annabel Gordon.

Deze Amerikaanse celliste opende op 31 juli samen met organist Joannes Thuy de concertreeks “Zomerse Orgelklanken”. Zij studeerde en leeft in New York, waar ze hoofd is van de Music Faculty van de Brearley School.  Ze trad op in de Verenigde Staten, Engeland, Frankrijk, en nu ook bij ons.
Joannes Thuy is voor ons geen onbekende. Hij gaf verschillende concerten in binnen- en buitenland en bespeelt het orgel in onze kerk en in Carolus Borromeus. Hij is de vaste begeleider van Annabel Gordon in Europa.
Een voorproefje van hun talent hadden we die zondagmorgen al gekregen: Joannes en Annabel hadden tijdens de gebedsdienst enkele mooie korte werken laten horen. Wat 's morgens nog een belofte was, werd tijdens het concert meer dan ingelost.

Ook bekende muziek kan verrassen
Het programma overspande vijf eeuwen muziekgeschiedenis. Hendrik de Achtste maakte zijn opwachting met een melodie die ooit een van zijn zes vrouwen het hoofd op hol gebracht heeft, Bach was er, natuurlijk, met delen uit een cellosuite, Italiaanse Barok sprankelde in werk van Vivaldi en Corelli, en Jean Joseph Mouret bracht ons in de sfeer van het hof van Louis XV. Vele werken waren oorspronkelijk niet voor orgel en cello geschreven: de bewerking gaf de kans tot een nieuwe kennismaking met bekende muziek. Joannes speelde op orgel een Concertante variaties op een thema van Haydn van Joannes Brahms die het “dit-heb-ik-al-eens-gehoord-gevoel” op het verkeerde been zette. De bekende humoreske nr. 7 van Dvorak liet in het timbre van cello en orgel de weemoed klinken die in een andere bezetting verborgen kan blijven.
Van Claude Debussy hoorden we een Romance waarin gebroken harten een echo van hun verdriet  horen. Aansluitend volgde het Salut d' Amour dat Edward Elgar voor zijn beminde geschreven heeft – in de stiekeme hoop dat zijn schoonvader zou inzien dat hij, Edward, toch iets van muziek kende…
Van een andere orde waren de Concert Variations on the Star-Bangled Banner, die Joannes uit de orgelpijpen toverde. We hoorden variaties van de componist Dudley Buck op het Amerikaanse volkslied. Jimi Hendrix was niet de eerste die zijn fantasie op deze muziek heeft losgelaten. In de uitstekende toelichting bij het programma lazen we dat op deze melodie oorspronkelijk een clublied gezongen werd van een sociëteit in Londen, waar men goede muziek, maar ook de wijn en de liefde vereerde… De melodie werd daarna in Amerika zo populair dat er ook patriottische teksten op gezongen werden, en een van die versies kreeg de status van nationale hymne.

Thuiskomen aan de Schelde
Het programma stak daarna weer de oceaan over met een meeslepende bewerking door Ralph Vaughan Williams van zes Engelse volksliederen. En als kers op de taart hoorden we een pittige compositie van Jean-Baptiste Senaillé, een prominent lid van de Vingt-quatre violons du Roi waar Europa in de zeventiende en achttiende eeuw zo jaloers op was. Maar dat was nog niet het échte einde van het concert. Annabel en Joannes lieten horen hoe mooi De lichtjes van de Schelde zijn… en we zongen mee, zachtjes, want raakt dit lied het hart niet van elke Antwerpenaar?
Van Antwerpen naar New York is de afstand niet zo groot meer. Dus we hopen we Annabel Gordon en Joannes Thuy samen terug te mogen horen. Achteraf, bij een goed glas wijn, werd al voorzichtig over een volgend concert gesproken, als zij weer naar Europa komt. Iets met Gershwin en jazz?